Ewa Rot-Buga, Roxley. Wibracja Piękna, fot. S. Buga, Warszawa 2022.

To jest historia o mojej miłości do świata przyrody i konnej wędrówki po zapomnianych i nieodkrytych ścieżkach Puszczy Świętokrzyskiej.

To jest historia o pogoni za marzeniem, by jeździć pięknie; o zmarnowanych latach i wyrzuconych w błoto pieniądzach, o porzuceniu marzenia i… niespodziewanej szansie na jego realizację, o chwilach zwątpienia i uporze w pokonywaniu trudności – wbrew wszystkim i wszystkiemu.

To jest historia o sześciu latach intensywnej i niewdzięcznej pracy nad sobą. O granicach, które musiałam przekroczyć, by stać się jeźdźcem, jakiego potrzebuje mój koń, Roxley, aby rozbłysnąć swym najprawdziwszym pięknem.

To także historia o kontuzji, która przytrafiła się Roxleyowi. O poświęceniu i determinacji, by uratować swego Przyjaciela. O obietnicy, którą mu wtedy złożyłam.

To jest prawdziwa historia o nas. O tym, jak bardzo się zmieniliśmy i jak dalece pozostaliśmy sobą. W ciszy poranka.
W nieskrępowanej pogoni za wiatrem. Wśród świętokrzyskich lasów.

Czytaj fragment:

Czuję, że jestem częścią Puszczy Świętokrzyskiej. Porywa mnie jej cisza, majestat i wielkość. Puszcza Świętokrzyska jest różnorodna, przepastna, głęboka. Skrywa w sobie pradawne opowieści drzew, zapomniane mity i legendy. Gdy wstępujesz w bezmiar i chłód tego lasu, otula Cię wzniosłość, półmrok i cisza. Są tu wciąż nieprzebyte knieje i bagniska, są bramy piekieł i wilcze wertepy, są źródła wody żywej i niknące strugi. Wśród kniei wędrują mgły, rozmywające kształty, mylące ścieżki. Ukryte wśród lasu skały i uroczyska żyją swym cichym, niepoznanym życiem. I gdzieś w głębinie lasu może w noc świętojańską kwitnie tu kwiat paproci. Jest tu pustka i cisza, i nicość. Tu się odnaleźliśmy. Tu, podczas wyprawy do rezerwatu Gagaty, po raz pierwszy dosiadłam Roxleya…

***

Wysiadłszy z dalekobieżnego autobusu, objuczona walizką i plecakiem, stałam od piętnastu minut w kurzu ulicy, w jakiejś zapomnianej mieścinie, której nazwy nie potrafiłam wymówić. Na drugim końcu świata. W Australii. Czekałam na Phila Rodeya, utytułowanego kowboja i zaklinacza koni, który zgodził się przyjąć mnie do siebie. Była piąta po południu, powietrze było przesycone upałem, a na ulicy wciąż nie było nikogo. A zwłaszcza nie było nikogo, kto by mnie stamtąd odebrał i zawiózł na ranczo…

***

Stało się dla mnie jasne, że ujeżdżenie jest nieprawdopodobnie logiczne, a gdy krok po kroku wprowadza się określone elementy (tak jak robiła to trenerka), jest ono logiczne i… łatwe dla konia.  […]  Jak to możliwe – zachodziłam w głowę, odczuwając coraz większą złość i rozczarowanie – że kiedy uczestniczyłam w „kursie jeździectwa na poziomie zaawansowanym”, ani razu nie usłyszałam od instruktora, jak prawidłowo wyjechać zakręt? Jak to możliwe, że nie powiedziano mi, jak prawidłowo wyjechać koło? 

***

Trzy tygodnie później Roxley zakulał. Prawdopodobnie była to kontuzja padokowa, nabyta w wyniku utarczki z innym koniem. W stępie lekko znaczył, ale w kłusie kulawizna była bardziej widoczna. Wezwałam strugacza, aby sprawdził kopyta. Brak bolesności. W jednej chwili straciłam serce do bardzo dobrego lekarza weterynarii, który zasugerował, bym poszukała sobie nowego konia. Wezwałam innego, który zalecił dwutygodniowy odpoczynek i obserwowanie konia. I wtedy popełniłam błąd numer jeden… 

Spis treści:

CZYSTE  ZŁOTO

ROXLEY. WIBRACJA PIĘKNA

Początek

Wśród skarbów Puszczy Świętokrzyskiej

Przebudzenie

Nie jestem zdolna!

Bez ogłowia

Światełko w tunelu

Zimny prysznic

Jak pięknie one jeżdżą!

Pierwsze kroki

Pierwsze odkrycia

Pierwsze sukcesy

Wśród mazowieckich lasów

Ciche połączenie

Kontuzja

Obietnica

Zmieniając się, pozostać sobą

PRZEPOWIEDNIA

FOTOGRAFIE 

PODZIĘKOWANIA

Kup książkę w pakiecie z gratisami - kliknij LINK.